Im Moment wird Pakistan von einer Massenbewegung der nationalen Minderheit der Paschtunen erschüttert, die im angrenzenden Afghanistan die Mehrheit der Bevölkerung stellen. Ein Bericht von Wasil Faizi.
1261 € / 2.000 €
Zum Artikel in Paschtu (د پاکستاني ظالم ریاست په وړاندې د پښتونژغورنې حقغوښتونکې ناره!)
Anfang Februar gab es Fotos und Videos von einem kleinen Protest in der Hauptstadt Islamabad auf den sozialen Medien. Da keine der großen Medien davon geredet hat, haben die Leute es leicht genommen. Aber sehr schnell hat dieser Protest die afghanischen und pakistanischen soziale Medien erobert. Es waren junge Menschen. Sie protestierten gegen die enorme Staatsrepression Pakistans gegen die paschtunische Minderheit.
Dabei ging es um einen der unzähligen Fälle, wo ein junger Paschtune namens Naqeeb Masaud von Polizist in der Stadt Karatschi ermordet wurde. Karatschi ist die größte Stadt Pakistans mit 15 Millionen Einwohnern. Dort leben, arbeiten oder studieren auch viele Paschtunen.
Diese „Bewegung für den Schutz der Paschtunen“ wurden von nur 24 Jahre alten Paschtunen Manzoor Pashteen begonnen. In sehr kurzer Zeit ist die Zahl von 22 Teilnehmenden zu Tausenden gestiegen und hat sich auf das ganze Land ausgebreitet. Alle diese Protestierenden kamen ursprünglich aus dem Gebiete des Landes, das an der Grenze zu Afghanistan liegt. Diese Gebiete sind International und auch in Österreich durch die Drohnenangriffe der USA bekannt.
Schon seit dem 19. Jhd. war Afghanistan eine Pufferzone zwischen dem zaristischen Russland und dem Britisch besetzten Indien. Damals existierte kein Pakistan und die paschtunische Region wurde erst im Jahr 1893 von den Briten durch zweit geteilt: Diese neuen Grenze teilte das Siedlungsgebiet der Paschtunen und ist immer noch benannt nach dem Britischen Diplomat Mortimer Durand – die Durand-Line. Aber die meisten Paschtunen auf beiden Seiten (Afghanistan und Pakistan) akzeptieren diese Grenze zwischen sich immer noch nicht. Die Paschtunischen Gebiete unter britischer Herrschaft wurden seitdem mit barbarischer Unterdrückung niedergehalten und wirtschaftlich nie weiterentwickelt. Nach der Teilung Indiens im Jahr 1947 hat sich gar nichts geändert. Die pakistanische herrschende Klasse hat denselben Weg eingeschlagen wie die Briten.
Im den 70er Jahren, als es eine kommunistische Revolution in Afghanistan gab und als danach die Sowjetunion in Afghanistan interveniert hat, haben die pakistanische Regierung, die USA sowie auch Saudi Arabien diese Gebiete nur dafür genutzt, um gegen die Sowjetunion zu kämpfen. Dabei wurden die späteren Taliban zu Freiheitskämpfern erklärt. Es wurden auch mehr als 23.000 religiöse Schulen gebaut, um Jihadisten für den sogenannten Dollarjihad zu produzieren. Terroristen wurden hier trainiert, ausgerüstet und danach nach Afghanistan geschickt, um die Städte zu terrorisieren und alles zu zerstören.
Das Alltagsleben wurde für die normalen Paschtunen in diesem Gebiet schon seit 40 Jahren immer schwerer. Aber nach der amerikanischen Intervention in Afghanistan 2001 ist es unmöglich geworden, dort halbwegs gut zu leben. Die Paschtunischen Gebiete in Pakistan wurden wieder von der Regierung dazu benutzt, um „gute Taliban“ zu trainieren. Die „guten Taliban“ waren diejenige, die für pakistanische Interessen in Afghanistan kämpften und die anderen Gruppen waren die „schlechten“. Die „guten“ Taliban haben nicht nur für Pakistanische Interessen in Afghanistan gekämpft sondern auch die Paschtunischen Gebiete in Pakistan zur Hölle für normale Menschen gemacht. Sie können alles tun was sie wollten und haben es auch gemacht. Um seine imperialistischen Meister zu befriedigen, begann die pakistanische Armee aber damit, künstliche Operationen in diesem Gebiet durchzuführen. Angeblich bekämpften sie dort Terroristen, in Wirklichkeit aber haben sie nur die armen Leute terrorisiert, sie aus den Dörfern herausgeholt und sie in große Lager geschickt. Dabei gab es immer wieder Berichte, dass Armeeoffiziere währenddessen mit Taliban Tee tranken. In diesen künstlichen Operationen haben die normalen Leute ihre Dörfer, Wohnungen und ihre Lebensgrundlage verloren, hunderttausende wurden zu Flüchtlingen. Jeder der gegen diese Repression gesprochen hat wurde getötet und danach als Terrorist bezeichnet. Zehntausende Menschen haben ihre Leben verloren und Zehntausende sind immer noch verschwunden.
Eine der Forderung der Protestierenden ist daher auch, das Militär nach diesen verschwundenen Leuten zu fragen. Sie sagen, wenn diese Leute angebliche Terroristen sind oder etwas Illegales gemacht haben, dann müssen sie vor Gericht gebracht werden. So aber werden unzählige Familien zerstört.
Und genau deswegen sind die meisten der jungen Leute in große Städte wie Karatschi gegangen, weil ihre Gebiete nicht mehr sicher waren. Sie sind gegangen um zu studieren, zu arbeiten oder einfach nur sicherer zu leben. Aber auch dort sind sie nicht sicher. Tag für Tag werden von Polizisten junge Paschtunen erschossen. Sie wurden als ungebildet bezeichnet, die aus unzivilisierten Gebieten kommen. Und es wird auch über ihre Sprache gelacht, weil sie die Amtssprache Urdu nicht gut aussprechen können. Spaltung anhand der Herkunft ist also nicht nur in Österreich, sondern auch in Pakistan Strategie der Herrschenden.
Was diese Terroristen und die Pakistanische Großmachtpolitik in Afghanistan zerstört haben, ist eine ganz andere tragische Geschichte.
Doch diese Unterdrückung wandelt sich jetzt in eine Massenbewegung um. In vielen Städten fanden bereits Demonstrationen statt, erst vor wenigen Tagen demonstrierten zehntausende in der Millionenstadt Peschawar. Im Moment sind ihre Forderungen:
- Rao Anwar (der Polizist der Naqeeb Masaud ermordet hat) soll vor Gericht gestellt werden.
- Morde der Polizei und des Militärs müssen beendet werden.
- Landminen, die viele Menschen töten, müssen entfernt werden
- Verschwundene Leute müssen zurück gebracht werden.
Der nächste Schritt der Bewegung ist jetzt, von Dorf zu Dorf zu gehen, um die Bewegung zu verbreitern. Während diese Proteste im Gang sind, wächst der Druck und so kehren immer mehr verschwundene Leute nach Hause zurück. Das macht Hoffnung und so schließen sich immer mehr diesen Protesten an. Dabei ist besonders die Beteiligung von Frauen extrem bedeutsam. Die Proteste werden also zur Gefahr für das gesamte Unterdrückungsregime.
In der paschtunischen Gesellschaft, welche sehr konservativ ist, ist es das erste Mal, dass sich die Frauen in großer Zahl in die Politik einmischen. Es sind junge Aktivistinnen, Witwen der Männer die ihr Leben verloren haben, Arbeiterinnen die nach dem Verschwinden ihres Mannes ihre Familie unterstützen müssen und auch studierende Frauen. Sie kommen zum ersten Mal auf die Bühne und erzählen ihre tragischen Geschichten die die Zuhörer zum Weinen bringen. Es gibt hunderte Geschichten, von denen die Welt noch nicht gewusst hat. Die Videos werden auf sozialen Medien, welche die einzigen Medien sind wo sie ihre Stimme erheben können, tausende Mal gelikt und geteilt.
Die letzte Demo von dieser Serie von Protesten war am 8. April in Peschawar. Es ist die größte Stadt der Paschtunen in Pakistan. Zehntausende Männer und Frauen sind trotz schwerem Regen und schlechtem Wetter stundenlang bis zum Ende geblieben um für ihre Rechte zu kämpfen. Witwen und die Familien der Opfer sind auf die Bühne gekommen und haben Gerechtigkeit verlangt und mit ihren Kindern geweint.
Leute haben Plakate mitgebracht und die ganze Szene unter der Bühne war tragisch. Jeder hat ein Foto oder Fotos von ihren Verwandten, Brüdern, Vätern oder Ehemännern in der Hand gehabt, die entweder verschwunden waren oder getötet worden sind.
Manzoor Pashteen, der 24 jähriger Tierarzt und Führer dieser Proteste, hat wieder ihre Forderungen wiederholt und die Termine für weitere Demos in anderen paschtunischen Gebieten angekündigt.
Was die Massen gezeigt haben, ist ein Schlag ins Gesicht der bürgerlichen Professoren und sogenannten progressiven Politiker, welche immer wiederholt haben dass die Massen in diesen Regionen ungebildet und apolitisch sind. Die Paschtunen sind innerhalb von wenigen Tagen über die Köpfe all dieser Wichtigtuer gesprungen und führen jetzt die Bewegung gegen Staatsrepressionen, Unterdrückung und Leid an!
Was diese Proteste außerdem noch geschafft haben ist, dass es den Massen das wahre Gesicht der alten paschtunischen nationalistischen Parteien gezeigt hat. Gerade weil die Massen mobilisiert sind, selbst aktiv sind und sich nicht mehr durch Versprechungen abspeisen lassen, sondern mit großen Bewegungen und Protesten ihre Rechte bekommen wollen, haben die alte nationalistischen Parteien Angst bekommen. Diese Parteien haben panische Angst gezeigt: Am liebsten hätten sie ihren Mitglieder verboten, an den Protesten teilzunehmen, aber dafür ist die Bewegung zu stark. So haben sie alle ihre Mitglieder davor gewarnt, dass wenn sie in diese große Bewegungen teilnehmen wollen, sie sich bei der Partei melden sollen und wenn sie das nicht machen, werden sie sofort aus der Partei ausgeschlossen. Viele normalen Mitglieder haben es aber trotzdem nicht daran gehalten.
Die Paschtunischen nationalistischen Parteien, die in dem Gebiet seit der Geburt von Pakistan oder teilweise auch Jahre lang davor aktiv sind, sind immer irgendwie zum Spielzeug der herrschende Klasse geworden und ihre führer haben selbst vom System profitiert. Das es schon seit Anfang an keine wahre Opposition zu diesen Parteien gab, habe sie die Chance immer benutzt die Führung der Paschtunen alleine in die Hand zu nehmen. Jetzt mit diesen großen Protesten sehen viele, dass die Leute vorher keine Wahl gehabt haben und jetzt, wenn es eine kämpferische Opposition gibt, haben sie sich leicht entschieden wo sie hingehören.
Obwohl diese Proteste momentan vor allem auf Basis der Mobilisierung unter Paschtunen geführt werden, muss man sehen wie es sich weiter entwickelt. Das Potential wäre auf jeden Fall da, für eine Bewegung von allen Unterdrückten über nationale Grenzen hinweg gegen den Staatsapparat Pakistans und die korrupte herrschende Klasse zu kämpfen! Pakistan ist ein Gefängnis der kleinen Nationalitäten. Es sind nicht nur Paschtunen die unter der Pakistanischen Staatsrepression und dem Militär leiden. Da sind auch Belutschen die seit Jahrzehnten unter diktatorischen Regeln leben. Sie haben kein Recht auf ihre Bodenschätze, auf ihr Land oder was anders. Auch die Sindhis und Muhajir sind unter den unterdrückten Minderheiten und obwohl der größte Teil der pakistanischen Regierung und Militäroffiziere aus Punjab sind, lebt der normale Panjabi als Arbeiter, als Armer oder Kleinbauer unter grausamer Ausbeutung. Die PTM hat also das einmalige Potential, der Startpunkt für den Widerstand von allen Unterdrückten in Pakistan zu werden, die alle unter ähnlichen Problemen leiden: Nicht nur die Gewalt des pakistanischen Militärs, die Unterdrückung durch den Imperialismus, sondern auch die Ausbeutung der Arbeiter, den Hunger, den Analphabetismus, den völligen Zusammenbruch der Gesundheitsversorgung, die untragbaren Wohnverhältnisse, die Unterdrückung der Frauen, der Durst in den Sommermonaten, das frieren der Massen in der Wintermonaten…
Daher braucht es einen gemeinsamen Kampf aller Unterdrückten gegen die Ursache für all diese Probleme, das kapitalistische System, und den Kampf für eine sozialistische Revolution, die diese Probleme lösen kann.
Vor diesem Programm, das die Marxisten in Pakistan in der Bewegung argumentieren, hat der Staatsapparat riesige Angst. Und deshalb wurden auch nach einer PTM-Kundgebung in Karatschi sieben Aktivisten der Internationalen Marxistischen Tendenz (IMT) von den Sindh Rangers verschleppt, einer paramilitärischen Einheit, die für außergerichtliche Morde berüchtigt ist. Es waren nicht nur Paschtunen, sondern Belutschen, Panjabis und Kaschmiris. Nur unter dem gewaltigen Druck der Bewegung in Pakistan selbst und einer kraftvollen internationalen Solidaritätsbewegung von Arbeitern, Jugendlichen und Aktivsten aus allen Nationen konnte verhindert werden, das sie dasselbe Schicksal erlebten wie viele tausend Paschtunen, nämlich verschleppt zu werden und nie wieder aufzutauchen.
Die Bewegung lässt sich nicht aufhalten. Sie hat sich schnell nach Afghanistan und danach auf die ganze Welt verbreitet. Es hat schon in Frankfurt, Köln, Belgien, Paris und USA Proteste gegeben und es sind weitere geplant, auch in Wien: Am 6.Mai findet um 14.00 Uhr eine Solidaritätskundgebung am Stephansplatz statt.
Anstatt uns spalten zu lassen, sollten wir alle gemeinsam kämpfen. Gerade auch in Österreich, wo die neue Regierung die Abschiebung von hunderten Afghanen in Kriegsgebiete plant, darf internationale Solidarität kein leeres Wort sein.
In den Österreichischen Medien wird das Bild verbreitet, dass Menschen aus Afghanistan Gewalttäter oder Schmarotzer sind, die am besten so schnell wie möglich abgeschoben werden sollen. Die jetzige Bewegung zeigt die kämpferische und revolutionäre Tradition, die in den letzten 40 Jahren durch die Machenschaften der Großmächte unterdrückt wurde, aber jetzt wieder zum Vorschein kommt. Wir lassen uns nicht spalten, weder in Pakistan noch in Österreich! Daher rufen wir zu einer breiten Beteiligung an der Kundgebung in Wien auf.
- gemeinsamer Kampf gegen die Unterdrückung der Paschtunen!
- gegen Abschiebungen aus Österreich!
- Arbeiter aller Länder, vereinigt euch!
- Hoch die internationale Solidarität!
د پاکستاني ظالم ریاست په وړاندې د پښتونژغورنې حقغوښتونکې ناره!
له څه مودې راهیسې پاکستان د پښتنو یو ولسي انقلابي خوځښت، چې په هغې ملک کې یو لږکی قوم دی، په لړزه راوستی. دا ټول پښتانه له افغانستان سره پر کرښه پراته دي. د وصیل فیضي لیکنه.
د فبروار له پیله په ټولیزو رسنیو کې د یو کوچني لاریون انځورونه او ویډیوګانې کښته پورته کېدې چې د پاکستان په پلازمېنه اسلاماباد کې روان و. دا چې هیڅ کومې لویې رسنۍ د دې خوځښت په هکله راپور نه و لیکلی ډېرو خلکو جدي ونه نیولو. خو دا لاریون په ډېر لږ وخت کې په چټکۍ سره د پاکستان او افغانستان په ټولیزو مېډیاو کې خپور شو. په دې لاریون کې ځوانانو ګډون کړی و. دوی د پاکستاني ریاست د بېشمېره ظلمونو په خلاف چې په پښتنو یې کوي راپاڅېدلي ول.
د دې لاریون د پیلېدو سبب په کراچۍ کې د یو پولیس لخوا د ځوان پښتون نقیبالله محسود وژل و. کراچۍ د پاکستان تر ټولو لوی ښار دی چې ۱۵میلونه وګړي پکې مېشت دي او ګڼشمېر پښتانه هم هلته کار، زدکړې او ژوند کوي.
د پښتونژغورنې دا خوځښت د ۲۴ کلن ځوان منظور پښتون لخوا پر مخ بېول کېږي. په ډېر لږ وخت کې دغه خوځښت له ۲۲ تنو څخه لسګونو زرو خلکو ته ورسېد شو او پر پاکستان سربېره ټولې نړۍ کې خپور شو. د دغه خوځښت ټول چلوونکي له هغې سیمې څخه راځي چې افغانستان سره پر لیکه پرته ده. دا سیمې په نړیواله مېډیا او همداشان په اوتریش کې د هغو ځایو په نامه مشهور دي چې د امریکا بېپیلوټه الوتکو پرې بمبارۍ کولې.
د ۱۹مې پېړۍ له پیل څخه افغانستان د څاري روسیې او برتانوي هند تر منځ د ټکر سیمه وه. هغه وخت کې پاکستان شتون نه درلود او په لومړي ځل په کال ۱۸۹۳ کې دا سیمه د انګرېزانو لخوا په دوو برخو ووېشل شوه. دغه نوې وېشل شوې پښتونمېشته سیمه اوس هم د انګرېز دیپلومات (Mortimer Durand) په نوم یادېږي چې ډیورنډ لاین ورته وايي. خو د دواړو خواو (افغانستان او پاکستان) ډېری پښتانه اوس هم خپل منځ کې دا کرښه نه مني. دا پښتونمېشتې سیمې د انګرېز تر واک لاندې د ډېرو بدوي قوانیونو په مټ اداره کېدلې او له اقتصادي پلوه ډېرې خوارې ساتل کېدې چې هیڅ پرمختګ یې نکولو. په ۱۹۴۷ زېږدیز کال کې د هند تر وېشل کېدو او د پاکستان تر رامنځته کېدو وروسته هم هیڅ بدلون رانغی. د پاکستان حاکمې طبقې د دغو سیمو د ساتلو لپاره هماغه لار ونیوله چې انګرېزانو نیولې وه.
په اویایمو کلونو کې، کله چې افغانستان کې انقلاب وشو او بیا پخواني شوروي پر افغانستان برید وکړو، پاکستاني دولت، امریکا او سعودي عربستان دغه سیمې د شوروي پر وړاندې د جنګي مورچې په بڼه وکارولې. په همدې ځای کې طالبانو او مجاهدینو ته د ازادي غوښتونکیو جنګیالیو لقبونه ورکړل شول. پدې سیمه کې تر ۲۳زرو زیاتې مدرسې جوړې شوې تر څو د امریکايي ډالري جهاد لپاره مجاهدین تولید کړي. پدې سیمه کې به ترهګر روزل کېدل، سمبالېدل او بیا به افغانستان ته لېږل کېدل تر څو هلته ښارونه ویجاړ کړي او هر څه چې په مخه ورځي له منځه یې یوسي.
له تېرو څلوېښتو کلو راهیسې په دغې سیمه کې د مېشتو عامو پښتنو ژوند ورځ تر ورځې سختېدو اما افغانستان ته د امریکا له راتګ سره سم دا ځای عامو وګړو ته په دوزخ او طالبانو ته په جنت بدل شو. دا سیمه د پاکستاني ریاست لخوا په ډېرې سیستماتیکه توګه د ښو او بدو طالبانو د روزلو لپاره وکارول شوه. ښه طالبان هغه ونومول شول چې د پاکستان د ګټو لپاره به یې افغانستان کې ترهګریز بریدونه کول او بد بیا هغه ول چې پاکستان کې به یې د دوی استخباراتي موخو لپاره ورته کړنې ترسره کولې. خو دا ښه طالبان ول چې عامو پښتنو ته یې په دغې سیمه کې ژوند په دوزخ بدل کړ. دغو ترهګرو به هر هغه څه کولای شول چې زړه یې غوښتو. د دې لپاره چې له یوه اړخه په ځان نړیوال فشار کم کړي او له بله اړخه خپل امپریالیستي بادار، امریکا، خوشاله وساتي پاکستاني پوځ په دغې سیمه کې په مصنوعي پوځي عملیاتو لاس پورې کړ. په ښکاره خو به دوی ویل چې موږ پدې سیمه کې ترهګرو سره جنګېږو خو په حقیقت کې یې یوازې عام وګړي ترور کړل، له کلیو یې رابهر کړل او په خپل وطن کې یې په لویو کمپونو کې مېشت کړل. پدې منځ کې داسې ډېر راپورونه رسنیو ته راووتل چې پاکستاني پوځي افسرانو به له طالبانو سره چای څکلو. په دغو مصنوعي پوځي عملیاتو کې عامو وګړو خپل ټول کلي، کورونه او د ژوند اسانتیاوې له لاسه ورکړې او زرګونه خلک اړ شول چې نورو ځایونو ته پناه یوسي. پدې لړ کې چې هر هغه چا د دې ظلم پر وړاندې خوله خلاصه کړې، وژل شوی او د ترهګر ټاپه پرې لګول شوې. په لسګونو زرو خلکو خپل ژوند له لاسه ورکړ او لسګونه زره ژوندي ورک کړای شول.
په همدې خاطر د دغو لاریون کوونکیو یوه غوښتنه دا ده چې له پاکستاني پوځ څخه د دغو ورکو انسانانو پوښتنه وشي. دوی وايي چې که چېرې دغو خلکو کوم جرم یا ناقانونه عمل ترسره کړی وي باید محکمې ته وړاندې شي او که یې داسې کوم عمل نه وي کړی باید ازاد کړای شي. ځو په داسې ورکولو یې لسګونه زره کورنۍ ویجاړې شوي.
له همدې کبله د پښتنو له سیمو بې شمېره ځوانان لویو ښارونو لکه کراچۍ ته کډه شول ځکه چې خپلې سیمې یې نورې خوندي نه وې. هغوی هلته د زدکړو، کاروبار او د خوندي ژوند کولو لپاره لاړل. خو هلته هم دوی خوندي پاتې نشول. ورځ تر ورځې پښتانه د پولیسو لخوا وژل کېدل او دا لړۍ لا هم روانه ده چې تر نقیبه راورسېده. پښتنو ته په دغو نویو ښارونو کې د ناپوهو، نامتمدنو خلکو په سترګه کتل کېږي. د هغوی په ژبې پورې خندا کېږي ځکه چې هغوی د پاکستان رسمي ژبه چې اردو ده، سمه نشي ویلای.
او پدې توګه دا یوازې اوتریش ندی چې خلک پکې د ژبې او وطن په بهانه وېشل کېږي بلکې د ځمکې پر سر په هر ځای کې د خلکو د وېشلو په موخه د حاکمې طبقې ستراتېژي همدا ده.
اما دا چې دغو ترهګرو او د پاکستان او لویو واکمنو سیاستونو په افغانستان کې څه حالت راوستی، یوه بله جلا غمجنه کیسه ده.
خو دغه ظلمونه نور ځان په یو لوی ولسي غورځنګ بدلوي. تر اوسه د پاکستان په ډېرو ښارونو کې لاریونونه شوي او څو ورځې مخکې په پېښور کې د لسګونو زرو خلکو په ګډون یو لوی لاریون وشو. تر دم ګړۍ د دې خوځښت غوښتنې په لاندې ډول دي:
– د راو انوار (هغه پولیس چې نقیب محسود یې وژلی و) محکمې ته وړاندې کول.
– د پولیسو او پوځ لخوا هدفي وژنو او چک پوسټونو ته د پای ټکی ایښودل
– د پښتنو له سیمو څخه د خښو کړای شویو بمونو لرې کول
– د ټولو بېګناه تښتول شویو پښتنو راخلاصول
د پښتونژغورنې د خوځښت بل ګام دا دی چې د پښتنو په سیمو کې کلي په کلي وګرځي تر څو خوځښت پراخه کړي. په همدې لړ کې چې دا لاریونونه پر مخ ځي د پاکستان پر دولت ورځ تر ورځې فشار زیاتېږي او ورک شوي ځوانان کور ته راګرځي. دا هیله بخښي او په همدې توګه لا ډېر خلک دې خوځښت سره یو ځای کېږي.
هغه بل څه چې پدې لاریونو کې د پام وړ دي د ښځو پراخ ګډون دی. خو د دې تر څنګ نور ملیتی اقلیتونه هم دې خوځښت سره ځان یو ځای کوي. دا خوځښت ورو ورو د پاکستان زبېښونکي رژیم لپاره په لوی ګواښ بدلېږي.
د پښتنو په ټولنه کې، چې یوه ډېره ځانساتې ټولنه ده، دا لومړی ځل دی چې ښځې په دومره ګڼ شمېر سره سیاست ته راننوځي. په دغو ښځو کې ځوانې ټولنیزې فعالانې، هغه کونډې چې خپل مړونه یې له لاسه ورکړي، هغه کارګرې چې د خپلو مړونو تر وژل کېدو وروسته خپلې کورنۍ ساتي او د پوهنتون محصلینې شاملې دي. دوی په لومړي ځل د سټېج سر ته راځي او خپلې هغه غمجنې کیسې کوي چې اورېدونکي په ژړا راولي. دوی داسې سلګونه غمجنې کیسې لري چې تر اوسه ترېنه نړۍ نه وه خبره. د دوی ویډیوګانې په ټولیزو رسنیو کې، چې یوازینۍ هغه رسنۍ دي چې دوی یې پر مټ خپل غږ نړیوالو ته رسوي، زرګونه ځلې خوښېږي او نورو سره شریکېږي.
د دغې خوځښت وروستی لاریون د اپرېل په ۸مه په پېښور ښار کې ترسره شو. پېښور په پاکستان کې د پښتنو تر ټولو لوی ښار دی. سره لدې چې ډېر تېز باران او بده هوا وه، لسګونه زره ښځې او نارینه تر پایه ودرېدل تر څو د خپلو حقونو لپاره غږ پورته کړي. کونډې ښځې او د وژل شویو انسانانو کورنۍ د سټېج سر ته راغلې او له خپلو ماشومانو سره یې د ژړا په حال کې د انصاف غوښتنه وکړه. د لاندې ولاړو خلکو په لاسو کې د خپلو وژل شویو او یا ورکو شویو خپلوانو، ورونو، پلرونو، مړونو او د کورنیو نورو غړو عکسونه ول چې ټوله سیمه ویر نیولې وه.
۲۴ کلن منظور پوښتون چې د ژویو ډاکټر او د دې خوځښت چلوونکی دی خپلې غوښتنې بیا تکرار کړې او د راتلونکیو لاریونونو نېټې یې ښکاره کړې.
هغه څه چې ولس د دغو خوځښتونو پر مټ ښکاره کړه پانګهوالو سیاستوالو او د دوی تش په نامه پروفیسورانو پر مخ یوه درنه څپېړه وه. دوی به تل دا تکرارول چې په دغو سیمو کې مېشت خلک ناپوه، نالوستی او غیرسیاسي دي. پښتنو د دوی ټولې څرګندونې ناسمې ثابتې کړې او د څو ورځو په لړ کې یې دا خوځښت دومره زورور کړ چې پاکستاني ظالم ریاست او پوځ یې تر فشار لاندې راوستی.
هغه بله بریا چې دغې خوځښت په ډېر کم وخت کې ترلاسه کړه دا وه چې ولس ته یې د پښتنو ملتپالو ګوندونو رښتونې څېرې ښکاره کړې. دم ګړۍ چې ولس خپله واټ ته راوتلی، د ملتپالو ګوندونو په دروغجنو وعدو نه غولېږي او د خپلو لویو ولسي خوځښتونو پر مټ غواړي خپل حقونه تر لاسه کړي، دغه ټول ملتپال ګوندونه ترېنه په وېره کې دي. دغو ملتپالو ګوندونو ډېره هڅه وکړه چې د خپل ګوند غړي پدې خوځښتونو کې له ګډون څخه راوګرځوي خو وس یې ونرسېد. هغوی حتا خپل غړي وګواښل چې که څوک پدې خوځښتونو کې ګډون کوي نو باید له دوی څخه اجازه واخلي خو سربېره پر دې هم د دوی په غوښتنه چا غوږ ونه ګرولو او بېشمېره عامو غړو یې پدې ولسي خوځښت کې برخه واخیسته.
دغه پښتانه ملتپاله ګوندونه چې پدې سیمه کې د پاکستان له پیدایښته او ان تر هغه مخکې په سیاست بوخت دي تل د ریاست او حاکمې طبقې په نانځکو بدل شوي او تر ډېره حده اوس خپله هم د حاکمې طبقې برخه ګرځېدلي چې مشران یې له سیستمه پوره پوره ګټې کوي. دا چې د دغو ګوندونو په وړاندې له هماغه پیله کوم جدي اپوزیسیون نه و، دوی له دغې چانسه په ګټنې تل د پښتنو مشري یوازې په خپل لاس کې ساتلې وه. اوس چې د پښتونژغورنې خوځښت په ډېر انقلابي توګه د خلکو له منځه تازه میدان ته رادانګلي، خلکو سره د دغو سولېدلیو ملتپالو ګوندونو نه ښه انتخاب پیدا شو او په ډېرې اسانۍ یې وښوده چې دوی کوم اړخ کې دي.
سره لدې چې دم ګړۍ دا خوځښت یوازې د پښتنو تر منځ په خپرېدو دی، باید په تمه شو او ووینو چې تر دې وړاندې څه بڼه خپلوي. د دې پوتانسیل تل پدې سیمه کې موجود دی چې د قومونو له کرښو ماورا یو خوځښت پکې پیدا شي تر څو د پاکستاني ریاست د شبکې او فاسدې حاکمې طبقې په وړاندې وجنګېږي. پاکستان د وړو ملیتونو زندان دی. دا یوازې پښتانه ندي چې د پاکستاني ریاست او پوځ تر ظلمونو لاندې ساه اخلي. هلته خوا کې بلوچان هم دي چې له لسیزو راهیسې د دکتاتوري نظام پر زور ساتل کېږي. هغوی د خپلو ځمکنیو سرچینو او خاورې واک نلري. سندهیان او مهاجر هم له هغو ملیتونو څخه دي چې ظلم پرې روان دی او سره لدې چې د پاکستاني ریاست او پوځ یوه لویه برخه د پنجاب څخه ده خو بیا هم عام پنجابی د یوه کارګر په توګه او د یوه بزګر په توګه د نه زغملو وړ زبېښاک لاندې دی. د پښتونژغورنې خوځښت دا تومنه لري چې د ټولو هغو انسانانو په غږ بدل شي چې د ورته ظلمونو لاندې دې ځورېږي: هغه انسانان چې نه یوازې د پاکستاني پوځ د ظلمونو بلکې د امپریالیزم لاندې روانو ظلمونو، د زبېښاک، لوږې، بېسوادۍ، د روغتیايي سیستم د نه شتون، د ژوند لومړنیو اړتیاو د نه لرلو، د ښځو د محکومیت، د اهاړ د غرمو تندې او د سړو ژمو په سړو لاندې شپې شپې تېروي.
په همدې دلیل یوې ګډې مبارزې ته اړتیا ده چې د ټولو ستونزو سرچینې، یانې پانګهوال سیستم په وړاندې وجنګېږي او د یو سوسیالیستي انقلاب لپاره لار هواره کړي تر څو ستونزې په بنسټيزې توګه حل کړل شي.
له همدې نظر څخه، چې پاکستاني مارکسیستان یې د خپرولو او عامولو هڅه کوي، پاکستانی ریاست په وېره کې دی. او همدا دلیل و چې په کراچۍ کې د پښتونژغورنې تر غونډې وروسته د نړیوال مارکسیستي خوځښت (IMT) ۷ تنه غړي د سند رېنجرز لخوا، چې پاکستاني خطرناکې ملېشي دي او په هدفي وژلو کې نوم لري، وتښتول شول. په دغو ۷ تنو کې یوازې پښتانه نه بلکې بلوچ، پنجابي او کشمیري هم ول. دوی یوازې د پاکستاني ملګرو د شدید فشار او د نړیوالې کارګري ورورولۍ، ځوانانو او د بېلابېلو وطنو د فعالانو د شدیدو اعتراضونو په پای کې راپرېښودل شول، کنه دوی به هم له هماغې برخلیک سره مخ وای چې عام پښتانه ورسره مخ دي مانا د چې تر تښتولو وروسته به وژل شوي وای.
د پښتونژغورنې خوځښت په کرښو کې بند نه پاتې کېږي او په چټکۍ سره لومړی افغانستان ته او بیا ټولې نړۍ ته خپور شو. په فرانکفورت، کولن، بلجیم، پاریس او امریکا کې هم لاریونونه تر سره شول او په ډېرو نورو ملکونو کې هم پلان شوي دي. د ویانا په ښار کې به هم د مۍ د میاشتې په ۶مه نېټه د ماسپښین په ۲ بجې یو لاریون پلان شوی دی چې په (Stephansplatz) کې به ترسره شي.
د دې پر ځای چې سره جلا شو، باید ګډه مبارزه وکړو. دم ګړۍ چې د اوتریش دولت غواړي افغان کډوال بېرته جنګي سیمو ته ولېږي، یو نړیوال ملاتړ او پیوستون ته اړتیا ده چې مخه یې ونیول شي. دا ملاتړ باید یوازې تر ویلو محدود نه وي. د بېلګې په توګه په اوتریشي رسنیو کې دم ګړۍ د افغانو کډوالو څېره د مجرمینو په توګه ښوول کېږي چې ژر باید بېرته خپل وطن ته واستول شي.
د پښتنو روان خوځښت پدې سیمه کې د خلکو انقلابي او ازادي غوښتونکې ځانګړنه ښيي چې په تېرو څلوېښتو کلونو کې د نړۍ د زبرځواکو لخوا خاموشه کړل شوې وه. خو دا انقلابي ځانګړنه اوس بېرته راژوندۍ شوې ده.
موږ به پرېنږدو چې د بل لخوا سره ووېشل شو، نه په پاکستان کې او نه په اوتریش یا د نړۍ بل کونج کې! په همدې دلیل موږ هیله لرو چې ټول راسره زموږ د ویانا په لاریون کې ګډون وکړئ.
– پښتنو سره د ظلم پر خلاف ګډه مبارزه!
– اوتریش څخه د افغانانو د بېرته استولو پر خلاف مبارزه!
– د ټولې نړۍ کارګرو سره یو شئ!
– ژوندۍ دې وي نړیواله ورورولي!
